ជីវិតអ្នករស់នៅលើគំនរសំរាម

កាលពីថ្ងៃទី 12​ ខែ មករា​ ឆ្នាំ​ 2010​ កន្លងទៅថ្មីៗ​ នេះរូបខ្ញុំ​បាទរួមជាមួយក្រមការងារបានចុះទៅយកពត៍មាននៅតំបន់​

មួយ​ នៅជាយក្រុងព្រះសីហនុ ដែលស្ថិត ភូមិបិទត្រាង

ឃុំបិទត្រាង​ សង្កាត់រាម ខណ្ខ័ព្រៃនប់ ខេត្តព្រះសីហនុ។

ទីនោះ គឺជាកន្លែងចាក់សំរាមដ៏ធំមួយសំរាប់ ក្រុងព្រះសីហនុ

ហើយ ក៍ជាន្លែងដែលសំបូរទៅដោយអ្នករើស​សំរាម ផងដែរ

ហើយពួកគាត់បាន សង់ជាផ្ទះ នៅលើគំនរសំរាមតែម្តង

ដែលសុទ្ធសឹងតែជាអ្នកក្រីក្រ ក្នុងចំនោមពួកគេមាន

គ្រួសារ ខ្លះជាអ្នកចំណាក ស្រុក​​​​ ទើបតែមករស់នៅ

និង គ្រួសារ ខ្លះ បានរស់នៅទីនេះរយះយូរមកហើយ

ដោយសាតែបញ្ហា ​​​​​ ជីវភាព ​​ គ្រួសារមានការលំបាកទើប

តំរូវអោយពូកគាត់ត្រូវបង្ខំចិត្តរស់នៅទីនេះ ។

បើតាមសំដីផ្ទាល់របស់ អ៊ុំ ស្រីម្នាក់

ឈ្មោះ ​វ៉ុល សំអឿន ដែលជាមេក្រុម

ប្រចាំការនៅទីនោះបានប្រាប់ក្រុម

អ្នកយកពត៍មាន យើងខ្ញុំ ថា រូបគាត់

ផ្ទាល់មករស់ នៅទីនេះ តាំងតែពីឆ្នាំ ២០០២ ម្លះ?

កាលពីតំបូងឡើយ

មានតែប៉ន្មានគ្រួសារទេប៉ុន្តែពេលនេះ

មានរហូតដល់ទៅ ចំនួន

18​ គ្រួសារ ស្មើនឹង 96 នាក់ ។​ ក្នុង

ចំនោម ពួកគាត់ស្ត្រីមានចំនួនច្រើន

ជាង បុរស ហើយចែកជាបីក្រុមទៀត

ដោយធ្វើការប្តូរវេនគ្នា ក្នុងការរើស

សំរាមគឹងាយស្រួល ដើម្បីកុំអោយ

មានការឈ្លោះទាស់ទាញគា្នជារាល់ថ្ងៃគាត់ធ្វើការ

តាំងពីព្រលឹមទ់ព្រលប់ ហើយត្រូវជួបនូវផលលំបា

កជាច្រើនមានដូចជា ខ្វះចំណីអាហារ ការបិរភោគ

មិនបានគ្រប់គ្រាន់ ថ្ងៃខ្លះ

រកបានតិច និងចំណាយកំលាំងច្រើន និង ពេលរដូវវស្សា

មានភ្លៀងមកដល់ធ្វើពួកគាត់ មានការលំបាកក្នុងការកកាយ

រក វត្ថុ ទាំងនោះ ។ ចំនែកពេលរដូវប្រាំងវិញត្រូវនូវជួប

បញ្ហាខ្វះ ទឹកស្អាតសំរាប់់ប្រាស់ ដោយធ្វើដំណើរទៅ

ផ្លូវឆ្ងាយដើម្បីដកទឹក និង ប្រឈមមុខបញ្ហាសុខភាព ។

ស្របជាមួយគ្នានេះដែរក៍ មានអង្គការ ចំនួនពីរបានចុះទៅ

ដល់ទីនោះ សំរាប់ជួយដល់ពួកគាត់ គឺមានអង្គការ

ភាពញញឹមនៃកុមារ និង អង្គការសារិកា។

អង្គការ ភាពញញឹមនៃកុមារ ​ បានជីកអណ្តូងទឹកស្អាត

សំរាប់អ្នករស់នៅទីនោះ ប៉ុន្តែពេលនេះ អណ្តូងគឺមិនអាច

ប្រើប្រាស់បានទេ ដោយសារមាន

សំរាមច្រើនពេកនៅហ៊ុមព័ទ្ធកន្លែង

នោះ ។ បើតាមសំដីលោក

ពូមា្នក់ ឈ្មោះ ដេត ដែលរូបគាត់គឺ

ជាបុគ្កលិកម្នាក់ ដែលធ្វើការនៅ

ក្នុងអង្គារ​ ភាពញញឺមនៃកុមារ បានរៀបរាប់ថា

រូបគាត់បានមកធ្វើការនៅ កន្លែង ចាក់សំរាមនេះ

អស់រយះពេលប្រមាណជា ៧ឆ្នាំ

មកហើយ រូបគាត់តែងតែ មកទីនេះ ជារៀងរាល់សបា្តស្តហ៍​

ដើម្បីសាកសួរអំពីផលវិបាក និង ជួយដោះ

ស្រាយរាល់ បញ្ហាទុក្ខលំបាក ដែល

ពួកគាត់ជួប និងម្យ៉ាងទៀតគាត់បាន

ជួយដល់កេ្មងៗ ទាំងនោះដោយបាន

បញ្ជូនពួកគេអោយទៅសាលារៀន

នៅសាលារដ្ធទៀតផង ទទឹងនឺង

នោះក៍បានបន្តជួយ រហូតដល់ បាន

បញ្ចប់ថ្នាក់ទី១២ រកការងារបានធ្វើ

រៀបការរួច អាច ប្រកបរបរចិញ្ចឹម

ជីវិត ទើបងអ្គការ ឈប់ជួយ៕